19. Uciekać przed problemami, to tak jakby gonić swój cień.

Dowiedziałam się wszystkiego. Byłam pewna, że zrobił to Maciek, w końcu tylko on miałby powód. Trochę wyimaginowany powód, no ale. Wiedziałam, że Andrzej się obwinia, nie chciałam tego, ale w tamtej chwili niewiele mogłam zrobić w tym kierunku. W szpitalu powiedzieli mi, że będę tam leżeć co najmniej trzy dni. Jednym słowem – wycieczka do Bełchatowa bardzo udana. Meczu oczywiście nie obejrzałam na żywo, tylko w szpitalnej salce. Istna mordęga, nienawidzę szpitali. Skra wygrała, czyli w ducha walce pojadą za tydzień do Rzeszowa. Michał dowiedział się od Karola o moim wypadku i zapowiedział, że po meczu do mnie wpadnie. Niezbyt wiedziałam, co mu powiem i w ogóle, ale potrzebowałam go. Nie kazał mi czekać zbyt długo, ledwo minęło półgodziny po meczu i ujrzałam go w drzwiach. Wrona zmył się, żebyśmy mogli pogadać na spokojnie. 

- Cześć. – powiedział Michał i złapał moją rękę. – Zabiję gnoja, mówię ci. Wiesz, że on u nas na hali jest ochroniarzem? Jaki ja jestem głupi, Marta! Zaraz tam pojadę i pójdę do zarządu. Matko… Wiesz co? Jestem cholernie wkurwiony, siostra. – mogłam się domyślić, że słowotoku nie ominiemy.

- Spokojnie, teraz na gorąco niewiele możesz zrobić. – westchnęłam patrząc mu w oczy. – Gratuluję wygranego meczu. – powiedziałam.

- Dzięki. Tylko wiesz, jakoś ta wygrana nie bardzo mnie cieszy w zaistniałej sytuacji. – powiedział miażdżąc moją rękę w uścisku.

- Przestań się przejmować! Masz za tydzień prawdopodobnie najważniejszy mecz w tym sezonie. A przynajmniej dotychczas.

- Marta, jak ja mam się nie przejmować, kiedy przez twoje pieprzniętego eks leżysz w szpitalu? A on spaceruje sobie u nas po hali. Jesteśmy wszyscy w ciemnej dupie i trzeba coś z tym zrobić. Idę na policję, potem sąd.

- Jak zwykle moja wina… - powiedziałam niemal niedosłyszalnie.

- To nie jest twoja wina. Po prostu masz głupie szczęście. Ale damy radę. Masz mnie, zawsze będziesz miała. I coś czuję, że od jakiegoś czasu, w twoim życiu nie siedzi już tylko jeden facet. – uśmiechnął się, znacząco spoglądając na drzwi. Miałam ochotę go kopnąć, uściskać, kopnąć i jeszcze raz uściskać. – I w końcu pogódź się z Karolem. W ogóle to dlaczego wy się tak nie lubicie? Zawsze wilkiem na siebie patrzycie.

- Konflikt charakterów.

- Konflikt powiadasz. No, teraz to chyba nie macie wyboru i musicie go zażegnać. W zaistniałych okolicznościach.

- Dobra, dobra, nie jęcz już. Zbieraj się, bo już późno, jakoś przeżyję te dwa i pół dnia. Nie kombinuj za wiele i się pilnuj. – nakazałam mu.

- Spokojnie, tylko zbierzemy się z chłopakami i mu nakopiemy, a co! Należy się gnojowi. – pomimo niezbyt korzystnego położenia jakimś cudem oberwał ode mnie po czuprynie.

- Ty tam lepiej trenuj przed Rzeszowem.

- Zaraz wpadnę do zarządu i powiem im parę słówek o Maciusiu, a potem grzecznie pójdę spać. Pasuje?

- Może być. No idź już, idź. – ponagliłam go, uśmiechając się pod nosem. Spotkanie z bratem zdecydowanie poprawiło mi humor. O wiele. Od razu poczułam, że jakoś zniosę te szpitalne dni. W końcu mam zbyt wiele problemów na głowie, żeby zamartwiać się. Czas wziąć się w garść, o tak, 

pani Winiarska.

3 dni później

Znowu koczuję w Bydgoszczy. Pożegnałam się z Bełchatowem, szpitalem i tak dalej. Ogółem, niezbyt ciekawa wizyta. Oczywiście, byłam totalnie wkurzona, bo mój były skutecznie psuje mi każdy mój krok do przodu. Z uporem maniaka powoduje, że wracam na pozycję startową. Oczywiście, mogłabym wykłócać się z nim, ale nie czułam wielkiej chęci oglądania go. Dostałam wiadomość od Michała, napisał mi, że poszedł do zarządu hali i powiedział im parę słów o Maćku. Mogę być pewna, że nie były to spokojne słowa. Powiedzieli mu, że to sprawdzą i tyle. Tak, tak, wiadome, mój braciszek zdrowo się wkurzył. Zapowiedział mi, że sam zrobi z nim porządek, przez co teraz ja mam nie lada zmartwienie na głowie. Nic się nie zmieniło, zmartwień wiele, problemów wiele. Poza tym, „wypadek” trochę namieszał w moim zdrowiu. Musiałam borykać się z częstą migreną. Ogółem, chodziłam wkurzona jak osa. Zastanawiałam się, jakim cudem znosi moje humory główny domownik – Andrzej, który ostatnio chyba również nie miał dobrych dni. Z resztą, kto miał?

Dokładnie dzień przed ostatnim meczem Skry i Resovii siedziałam na kanapie ze znużeniem wpatrując się w kolejną powtórkę jakiegoś meczu. Niezbyt mnie ciekawił, nawet nie wiedziałam kto gra, bo nie obchodziło mnie to. Brat nie odpisywał na moje sms-y i nie odbierał połączeń. Miałam ochotę zrobić mu najazd, ale wiedziałam, że jest w Rzeszowie. Nic nie mogłam zrobić, kolejne bezsensowne sekundy, minuty, godziny, upływały mi niemiłosiernie wolno. Wrona chodził na treningi, a jak wracał próbował jakimś cudem poprawić mu humor. Tego dnia, wparował do domu i stanął przede mną, niczym pierwsza dama oczekująca na owacje. Spojrzałam na niego pytająco, unosząc lewą brew ku górze.

- A tobie co? Wszystko pod kontrolą? – zmierzyłam go wzrokiem.

- Tak, ze mną wszystko okej. Ale z tobą nie. Dlatego chodź. – powiedział przeszywając mnie swoim wzorkiem. Ktoś już kiedyś tak na mnie patrzył…

- Ale gdzie? Coś ty wymyślił? – odpowiedziałam.

- No chodź.

- Gdzie?

- Niespodzianka. No złaź z tej kanapy i rusz się w końcu, dziewczyno. Będziesz tu tak siedzieć, aż w końcu Michał się odezwie? Jego tutaj nie ma, tak samo twojego kochanego byłego. Marta, przestań robić z siebie sierotkę. Oboje wiemy co się stało, ale siedząc tutaj i patrząc w przestrzeń popadniesz w jakąś depresję. Nie masz wpływu na to co się stało. Musimy czekać, ale to nie znaczy, że będziesz mi tu w bezruchu marnować kolejne minuty swojego życia. Chodź, ile mam mówić. – kazanie. Czyste kazanie, ale jakże barwne. Zaczynałam go wkurzać, widziałam to. Tak, łatwo to zaobserwować, bo całkiem niespodziewanie wziął mnie na ręce i w symfonii moich pogróżek i wyzwisk wyniósł mnie z mieszkania.

 _________________________________________

Takie oto, coś, wędruje do was.

Pisane na szybko, niestety, improwizowane, ale coś jest, prawda?

Mam zapalenie spojówek i jakieś dziwne coś z oczami, nie wiem jak to nazwać, w każdym bądź razie, nie mogę za długo patrzeć w monitor. Dlatego dopiero teraz coś dodaję, przepraszam. :*

Mam nadzieję, ogromną nadzieję, że wam się podoba. Tak, tak, oczekujcie wątku miłosnego. :)

Proszę o komentarze, każdy mnie motywuje i podnosi na duchu.

CZYTAM = KOMENTUJĘ, TO MOTYWUJE.

Pozdrawiam wszystkich i każdego z osobna.

+ w celu łatwiejszego informowania o rozdziałach, zakładam zakładkę "informowani". Wpisujcie się, będzie nam łatwiej :)