PROLOG

Prolog

Jestem Marta. Mam dwadzieścia jeden lat. Do tej pory życie mi się nie układało. Zakochałam się. I straciłam wszystko. Szczęście, bezgraniczna miłość. Wszystko musiało się zakończyć. Z tego powodu zamknęłam się w sobie. Można uznać, że przez trzy miesiące byłam wyłączona z życia. Każdy dzień upływał mi na wpatrywaniu się w nicość. Bolało. Serce konało z bólu. Nie mogłam patrzeć na siebie. Nie mogłam znieść swojego widoku. Rodzice starali się mi pomóc, ale po jakimś czasie stracili wiarę w to, że będzie dobrze. Martwili się, widziałam to i czułam. Nie mieli mocnych nerwów, nie wytrzymywali mojego widoku, a właściwie mojego cienia. Mój brat – Michał Winiarski, powszechnie znany siatkarz, miał jakieś zgrupowanie kadry. Brakowało mi go. Po dwóch miesiącach zjawił się i od razu wkroczył do akcji. Powiedział, że mnie wyciągnie z tego bagna. Przychodził, siadał i wmawiał mi jaka to jestem wspaniała i tak dalej. Często siedzieliśmy w zupełnej ciszy. Te dni, kiedy był przy mnie dawały mi bardzo dużo. Tak było przez cały miesiąc. Potem, coś we mnie pękło. Wstałam. Spojrzałam w lustro.

- O Boże… - wyrwało mi się. Podkrążone oczy, niemal przezroczysta cera…

- Marta?! – w pokoju znalazł się Michał. Złapał mnie w te swoje wielkie łapska i przytulił.

- Powiedz mi, jak mogłam być taka głupia?! Zatraciłam trzy miesiące… - zaczęłam żalić się bratu, który z zaciekawieniem przysłuchiwał się moim monotonnym żalom. – Chcę się stąd wynieść. Nie mogę już tu mieszkać, muszę zacząć od nowa. – powiedziałam.

- Możesz przecież zamieszkać u mnie w Bełchatowie.

- Kocham cię, braciszku. – dałam mu sójkę w bok i ponownie spojrzałam w lustro.

- Jezu… makijaż! Maseczka! O Boże, wszystko! Jak ja wyglądam! – wybiegłam z pokoju. Po chwili do niego weszła mam i pytająco spojrzała na Michała.

- Marta wróciła! – powiedział. 

___________________

Jest prolog!

 Dziękuję Alicji za pomoc w ogarnięciu szaty graficznej. :)