10. Uśmiech czasami skrywa najgorszą ranę.

Mina Daniela wyrażała więcej niż tysiąc słów. Naprawdę. Strasznie chciało mi się śmiać, ale musiałam się opanować, bo wolałam nie widnieć na czarnej liście trenera Nawrockiego. Ten pan zarządził właśnie pochód do autobusu. Połowa wybrała windę, a druga połowa na czele z Pliną, no i mną oczywiście, skorzystała ze schodów. W ciszy zeszliśmy na dół i skierowaliśmy się do autobusu, w którym już tak cicho nie było. Wszyscy nabijali się z Daniela, któremu chyba to się za bardzo nie podobało, bo zatopił się w lekturze gazety, najprawdopodobniej „Wyborczej”. Znajdowaliśmy się w pięknym hotelu Blue Diamond, którego od Podpromia dzieliło około dziesięć kilometrów. Tuż za mną usadowił się Szampon, czyli nie mogłam narzekać na nudę.

- No i jak tam? Radzisz sobie? – Mariusz chyba uaktywnił w sobie wujka dobrą radę. Uśmiechnęłam się do niego.

- No radzę sobie, radzę. Muszę, mój drogi. – odparłam. Nienawidzę jak ktoś się we mnie intensywnie wpatruje, a niestety mój rozmówca właśnie tak robił.

- Fakt, nie masz wyboru. – wyszczerzył się i odwrócił. Odetchnęłam ze spokojem, bo już nie musiałam bać się, że jego wzrok ma magiczne właściwości i widzi moje wnętrze. Mentalne, rzecz jasna. Mój brat, Bąku, Woicki i Kłos grali w karty. Dostałam zaproszenie do tego karcianego towarzystwa, ale zrezygnowałam, bo wolałam nie robić z siebie lekkiej idiotki. Cóż, karciarz ze mnie słaby.

Szybko dotarliśmy na miejsce, ku wielkiej rozpaczy Winiara, który zaczął wygrywać. Cała kompania wydobyła się z autobusu i wtłoczyła do hali. Ja musiałam pójść na trybuny i stamtąd obserwować trening, jaki pan Nawrocki aplikuje swoim podopiecznym.  Jednym słowem – dwie godziny nudy.

Kiedy już po godzinie dostatecznie się nudziłam, dostałam SMS-a. Nie miałam pojęcia od kogo może być, więc z ciekawością wyjęłam telefon. Spojrzałam na wyświetlacz i zamarłam.

„Jestem w Rzeszowie. Gdzie jesteś? Chcę pogadać.”

Zbyt znajomy numer. Pomimo, że już dawno został przeze mnie wykasowany, poznałam go od razu. Maciek. Zdradzał na prawo i lewo. Zranił. Poniżył. Zostawił. A teraz chce się spotkać! W mojej głowie dosłownie huczało. Skąd on wie, że jestem w Rzeszowie?! Spojrzałam na brata, który właśnie skończył trening. No tak. Komu chciałoby się kontaktować z moim byłym? Oczywiście Michałowi! Miałam ochotę wydłubać mu oczy, ale powstrzymałam się i uznałam, że pogadam z nim później, w hotelu. Zeszłam z trybun i razem z bardzo zmęczonymi siatkarzami opuściłam halę. Było po nich bardzo widać, że trener dał im wycisk. Nie dziwiło mnie to, zwłaszcza po debacie pod jego pokojem. Po raz kolejny wsiedliśmy do autobusu i po raz kolejny udaliśmy się w drogę.

- Marta, stało się coś? – zapytał mnie Mario. Tak wiele chciałam mu powiedzieć, tak bardzo chciałam wypłakać się mu w rękaw. Tak mocno pragnęłam wyżalić się mu za całe trzy miesiące. Spojrzałam na niego. Nie mogłam, nie chciałam i nie potrafiłam.

- Wszystko ok. – zaprzeczyłam wszystkiemu co działo się w mojej głowie. Oparłam twarz o szybę i przymknęłam oczy, starając się nie myśleć o tym, jak bardzo nienawidzę, a za jednym razem potrzebuję miłości.

Był ranek. Leżałam w swoim hotelowym łóżku, kiedy rozległo się walenie do moich drzwi. Przeklinając wstałam i otworzyłam drzwi bratu.

- Słucham ciebie. – powiedziałam i ziewnęłam.

- A no, bo idziemy na trening.

- Czy naprawdę nie mogę zostać tutaj? Muszę tam z wami jechać? – oparłam się o drzwi senne mrużąc oczy. Michał zrobił zmieszaną minę, a w mojej głowie nagle wszystko zaczęło się układać w całość.

- Czeka tam na mnie Maciek, prawda? Prosił cię żebyś jakoś mnie tam zwabił, co? – spojrzałam mu w oczy.

- Michał, jak możesz po tym wszystkim!

- Marta… pójdź tam, pogadaj z nim i tyle. Nikt ci nie każe do niego wracać. – powiedział. Oj bracie, nawet nie wiesz czym dla mojego serca będzie ta „zwykła” rozmowa…

- Daj mi pięć minut. – odparłam. Ogarnęłam się i założyłam na siebie jakieś normalne ciuchy. Wyszłam z pokoju i łamiąc wszystkie blokady, jakie utworzyło moje zranione serce, ruszyłam na walkę z miłością.

Wpadłam do hali i weszłam na trybuny. Moje serce waliło, w głowie miałam mętlik, oczy szukały znajomego widoku pewnej osoby. Ujrzałam go i coś we mnie pękło powodując ogromną rozpacz. Ta znajoma twarz, oczy, usta… Odwrócił się i spojrzał na mnie, jego wzrok przeszył mnie na wylot. Nagle poczułam się jak trzy miesiące temu i zapragnęłam znaleźć się w jego ramionach. Na szczęście, zdrowy rozsądek zaczął działać. Odetchnęłam głęboko i ruszyłam w jego stronę. Od razu podniósł się i znalazł obok mnie.

- Teraz powiedz mi, co ty tutaj robisz?! – moja twarz nie wyrażała emocji, ale gdyby zajrzeć w moją duszę…

- Ja wiem jak to wygląda… I wiem, że mnie nienawidzisz, ale… Ja cię kocham. – powiedział.

- Pięknie kłamiesz mój drogi. Po co tu przyjechałeś? Czego ode mnie chcesz? – głos zaczął mi się łamać. Spojrzałam na dół, gdzie Skrzaty kończyły swój szybki trening.

- Bo to nie było tak, jak myślisz.

- Nie?! Nie zdradzałeś mnie?! Nie raniłeś?! Maciek, w moim życiu nie ma już miejsca dla ciebie. – powiedziałam i wybiegłam z trybun, a potem z hali. Znalazłam się na zewnątrz i nawet nie zauważyłam, kiedy na moich policzkach pojawiły się pierwsze łzy. Kolejne były już rutyną. Pozwoliłam im płynąć. Moje serce łkało, a ja razem z nim. Po chwili znalazłam się w czyichś ramionach. Wtedy rozbeczałam się na dobre. Nie zastanawiałam się kto mnie obejmuje. Łzy płynęły z moich oczu. W objęciach czułam się bezpiecznie. Kiedy w końcu przestałam płakać, spojrzałam na Jego twarz. Brązowe oczy patrzyły na mnie z taką czułością… Nachylił się. Stykaliśmy się czołami, nasze oddechy się mieszały… W końcu mnie pocałował.

__________________________________

Witajcie :) Jak widać, oczekiwany przez Was, wątek miłosny. 

Wraz z pomocą wielu osób rozpracowałam koncepcję wątku miłosnego na tym blogu! :)

Wersja ta odpowiada mi, nawet bardzo, wam też powinna.

A no i niech mi ktoś powie, gdzie podziała się ta piękna wiosna, co już u nas gościła? :<

Milego czytania, prosze o opinie i komentarze :)

+ Droga P. wiem, że to czytasz i wiem, że dobrze wiesz, komu ten wpis jest zadedykowany :) Dziękuję ci baaardzo, za pomoc w wiesz czym :) Jesteś najlepsza.