16. "No wiesz, przyjęcie, wystawa, atak, obrona, blok, asekuracja..."

Cierpliwość? Jaka cierpliwość, mój towarzysz nie miał jej za grosz. Wziął moją rękę i podwinął rękaw bluzy.

- O matko… - wyrwało mu się.

- Dobre stwierdzenie. – powiedziałam. Spojrzałam na widoczną białą szramę ciągnącą się przez całą długość mojej ręki. Pamiątka po byłym.

- Jak, kto i kiedy?

- I tak już nic nie zrobisz. To było pięć miesięcy temu. – zaśmiałam się gorzko.

- Nieważne, zawsze mogę nakopać dupkowi.

- Nie uda ci się, prędzej skończysz w szpitalu ze złamaną szczęką, urazem głowy i kilkoma połamanymi żebrami.

- Jakiś gangster?

-  No w sumie, to można to tak ująć. Wpływowy facet.

- Dziewczyno… - zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć, Wrona objął mnie ramieniem. Nie protestowałam.

- Chcesz zapytać jakim cudem żyję? Cieleśnie się trzymam, ale duchowo… niekoniecznie.

- Boisz się, prawda?

- Mało powiedziane. Uciekam z miejsca do miejsca. Tutaj też pewnie niedługo mnie znajdzie. Dlatego nie mogę ci długo siedzieć na głowie. Lepiej, żebyś był z dala od moich problemów. – powiedziałam cicho.

- Odkąd zamieszkałaś w tym domu, twoje problemy są moimi. – zaśmiałam się.

- Uważaj, bo jeszcze Kłosik to usłyszy.

- Musisz mu powiedzieć prawdę o Maćku.

- Wiem. – westchnęłam.

Mówią, że pierwszy sen na nowym miejscu jest proroczy. Ja w tej chwili modlę się, żeby zapomnieć o swoim. Aż szkoda powtarzać.

Wrona wcześnie rano gdzieś wybył, więc mogłam sobie w spokoju podumać. Skra wygrała wczoraj 3:1 z Resovią. Szczerze mówiąc, to nawet nie patrzyłam na to starcie z jakąś większą radością. Jeszcze niedawno ściskałam kciuki na Podpromiu, pełna emocji. Dziś, niewiele z tego pozostało. Same problemy. Zamiast wyczekiwać na wieczorny, kolejny mecz brata, zastanawiałam się jak zaradzić zagadkom życiowym (czyt. problemom). Postanowiłam nie być wyrodną siostrą i zadzwoniłam do Michała.

- Marta? Właśnie się zastanawiałem jak sobie radzisz. – usłyszałam po pierwszym sygnale.

- No tak, tak. Jest ok. Gratuluję wygranego meczu. – mruknęłam.

- O, dzięki. Mieliśmy dobrą ofensywę, no wiesz, przyjęcie, wystawa, atak, obrona, blok, asekuracja. Poza tym własna hala, dobry skład… - nieświadomi przyczyniłam się do lawiny słownej w wykonaniu brata.

- Ekhem. – odchrząknęłam znacząco.

- Tak, tak, nie zanudzam cię. Ej, a nie możesz wpaść dziś na ten mecz? Zdążyłabyś, jakieś bilety załatwię.

- Muszę tam jechać?

- Gdzie jedziesz? – do mieszkania wpadł Andrzej. Gestykulując dałam mu do zrozumienia żeby siedział cicho.

- Załatw dwa bilety. – westchnęłam i rozłączyłam się. – Jadę na mecz do Bełchatowa. – zwróciłam się do Wrony.

- Jadę z tobą. To znaczy, ty jedziesz ze mną, ten kto ma samochód – ten ma władzę.

- Wiem, wiem, dobra wszyscy szczęśliwi. Poza tym, okazja żeby normalnie porozmawiać z Kłosem. – powiedziałam.

- Tak, musisz to zrobić. Koniecznie.

- Powiedz mi, czym ja sobie na to wszystko zasłużyłam? – opadłam na kanapę. – Co ja takiego zrobiłam? Przecież ON tam na pewno będzie. Nie chcę na niego patrzeć. Wiesz co? Cholernie się go boję. A wiesz co jest gorsze? To, że jeszcze bardziej boję się o ciebie, Michała, nawet Kłosa i Wlazłego. Bo to wszystko moja wina!

- Nie, to nie twoja wina. Po prostu…

- Po prostu co? Zakochałam się w nieodpowiedniej osobie i teraz za to obrywam od życia.

- Wiem, wiem, Marta. Ale teraz już nic na to nie poradzisz. Damy radę.

- Mam taką nadzieję. Dziękuję.

- Za co?

- Za wszystko. – odpowiedziałam, a Andrzej jedynie pokiwał głową. Nie tylko dla mnie ta sytuacja była trudna.

- Jeśli zależy nam na dotarciu do Bełchatowa za dnia, to chyba powinniśmy wyruszyć w drogę…

- Mogę prowadzić? – zapytałam, czym chyba wprawiłam w osłupienie Wronę. – Czyli nie mogę? – zaśmiałam się. Ah, ci faceci. Dla nich kobieta za kółkiem jest niczym płachta na byka. Tylko czekać aż mu rozwalę jego cudeńko. – Nie patrz na mnie jakbym właśnie spadła z księżyca! Mam prawko od czterech lat! Ale skoro nie chcesz… - wewnętrzna wojna Wrony była bardzo widoczna. Bardzo mnie bawiła.  Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, rzucił mi kluczyki.

- Sto kilometrów jest twoje. A jeśli będziesz się źle sprawować…

- Czy złe sprawowanie określasz mianem jazdy z poniżej 120 km/h na liczniku?

- Całkiem prawdopodobne. – odpowiedział.

- Dobra, chodź w końcu, bo nie zdążymy złapać Kłosa przed meczem. – była dwunasta. Oceniając na zapas, że samochód Kraczącego ma dobry silnik pod maską, za jakieś dwie i półgodziny powinniśmy zawitać u Karola.

- A to dopiero, cóż za wóz. – powiedziałam z radością siadając na siedzeniu kierowcy. Dobra, wycieczkę czas zacząć. Mam nadzieję, że przeżyjemy. – uśmiechnęłam się i z zadowoleniem odpaliłam auto. Dźwięk silnika sprawił, że czułam się bardzo pewnie. Dobra, Winiarska, jedziemy. Dasz radę, musisz. Nie masz wyboru. Zbyt wiele ludzi na tobie polega i w ciebie wierzy. Nawet ten mniej lub bardziej zadowolony facet siedzący obok ciebie, który z każdą minutą był dla ciebie kimś więcej niż zwykłym znajomym…
_____________________________

Przepraszam, przepraszam za to że takie to krótkie i bezsensowne! Przepraszam, przepraszam! Po świętach się zrehabilituję, obiecuję! A tymczasem zostawiam was z tym niezbyt ciekawym rozdziałem. Życzę wszystkim Wesołych Świąt! :)

A tak nawiasem, to 10.200 wejść. Matko, dziękuję. Nawet nie wiecie jak bardzo jestem tym ucieszona. Zakładając tego bloga, zaczynając to wszystko nawet o tym nie śniłam. Dziękuję wam strasznie. 

No i kontynuując, bo zachciało mi się dziękować, to dziękuję za komentarze. Naprawdę, nawet te najkrótsze są dla mnie ogromną motywacją. Teraz, niestety skończyły mi się rozdziały w zapasie, więc będę pisać na na bieżąco.

Mam nadzieję, że Wronę lubicie i podoba się wam to, że go tu umieściłam. Szczerze, to na początku miał być to ktoś zupełnie inny... Ale czas pokazał kto tu najbardziej pasuje :D

A Kłosik tu posiedzi długo, oj długo. 

No i czas powoli zwijać żagle. To opowiadanie nie będzie miało więcej niż góra 30 rozdziałów, dlatego trzeba powoli wprowadzać tu pewną nutkę... miłości i zła. Będzie ciekawie, oj będzie.

A więc, przepraszam za taki długi wywód, mam nadzieję, że ktoś to czyta.

CZYTAM=KOMENTUJĘ, TO MOTYWUJE.

Pozdrawiam każdego komentującego i odwiedzającego. 

+ matko, padłam. Jakie te nasze Skrzaty są utalentowane. Harlem Shake Skra Bełchatów

a tam pod postem macie takie coś, jeśli przeczytaliście, zaznaczcie "przeczytałam/em"