17. „Jeszcze mu nie wydłubałam oczu.”

PERSPEKTYWA MARTY:

Koło piętnastej udało nam się zastać Karola w jego mieszkaniu. Zdziwiony był bardzo, ale cóż miał począć. Taki jego zakichany los, na który sam sobie zapracował. Przed wejściem do jego apartamentu, dostałam lekcję pokory od Wrony, który nakazał mi wpoić Kłosowi wszystko na spokojnie, bez wyzwisk, krzyków i tak dalej. Szczerze mówiąc, wątpiłam, że nam się uda dojść do porozumienia w dość stonowany sposób, ale cóż, nadzieję trzeba mieć, co nie?

- Nie patrz się na mnie jak na głupią. – zwróciłam się do niego od razu na wejściu. – Jest ważna sprawa, o której muszę ci powiedzieć. Sam się w to wpakowałeś, więc teraz siadaj i słuchaj, bo pięć razy powtarzać nie będę. – zagroziłam mu palcem. Andrzej odchrząknął znacząco. – No co? Jest spokojnie przecież. Jeszcze mu nie wydłubałam oczu. – zmrużyłam oczy. – Dobra, Kłosik, słuchaj. Maciuś wcale nie jest tym, za kogo ci się przedstawił. Wiem, że sprzedał ci sporo kłamstewek, ale w tej chwili musisz mi uwierzyć. Tak, tak, nie lubimy się i w ogóle, ale jestem tu, bo muszę cię jakoś ostrzec.

- Marta, ja wiem, że on jest zły… Już wiem i przepraszam…

- Karol, ja to wszystko rozumiem, ale zaprzyjaźniając się z nim wpakowałeś się w bagno. A teraz wszystkim nam się mocno oberwie, żebyś mógł się z tego wydostać. Dlatego, współpracuj. Maciek to wpływowy facet, bardzo. Jeśli dowie się, że cokolwiek knujemy, to będzie po nas. – przesunęłam palcami po bliźnie na mojej lewej ręce. – Nie mam zamiaru ci prawić morałów. – westchnęłam widząc jego znużoną minę. – Ja po prostu chcę was ochronić. Tak, nawet ciebie. Nie chcę żeby obrywało wam się za moje błędy. Przestań z nim się kolegować, zerwij kontakt, czy coś. A ja coś wymyślę, żeby go stąd wykurzyć.

- Co wymyślisz? Policja? – zwrócił się do mnie. Spojrzałam na niego. 

- Nie wiem. Nie mam pojęcia co robić. Sąd, policja. Trzeba próbować, ale wy nie możecie brać w tym udziału. Nie potrafię wam zapewnić ochrony. On jest nieobliczalny.

- No chyba nie myślisz, że będziesz z tym sama? Ochrona, po co nam ochrona? Sami się obronimy. – oj Andrzeju, nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała, żeby to wszystko było takie proste.

- Dobra, dobra, na ten temat porozmawiamy jeszcze. A teraz ty chyba musisz się zbierać na halę. – wskazałam palcem na Kłosa. – Zbieraj manatki i skup się teraz na grze. Mam nadzieję, że on się tam nigdzie nie będzie kręcił.

- Marta...

- Co znowu?

- On został ochroniarzem. U nas na hali. – aż mi się zakręciło w głowie. Wciągnęłam powietrze do płuc.

- Matko, mamy przejebane. – nie przeklinam. Prawie wcale. Ale w tej chwili sytuacja tego wymagała.

- Damy radę, słyszysz? – poczułam na swoich plecach czyjś dotyk. No tak, Wrona.

- Może i damy, ale mnie w każdym bądź razie czeka konfrontacja z nim. Dobra, ruszajcie się, bo się spóźnimy, a raczej ty się spóźnisz. – spojrzałam na Karola. – Mam nadzieję, że dorwę gdzieś tam Michała. A ty się pospiesz w końcu, bo zawalisz mecz, a tego nie chcemy. – przeczesałam ręką włosy. – No rusz się kurde, bo zaraz zacznę być niemiła. A tego nie chcecie. Czekam na dole. – zbiegłam po schodach. Odetchnęłam świeżym powietrzem. Po chwili usłyszałam kroki i dołączyli do mnie Andrzej i Karol. A przynajmniej tak sądziłam. Stałam tyłem do wejścia do bloku, co chyba było moim błędem. Po ułamku sekundy mój mózg zarejestrował, że jestem w niebezpieczeństwie. Zanim zdążyłam zrobić cokolwiek poczułam ogromny ból i krew spływającą po moich skroniach. Nie zdążyłam nawet krzyknąć. Upadłam na ziemię tracąc przytomność.

PERSPEKTYWA ANDRZEJA:

Kiedy Marta wyszła, Karol spojrzał na mnie co najmniej z przerażeniem.

- Stary, co ja narobiłem… - powiedział.

- Daj spokój, teraz trzeba tylko jakoś zapobiec temu, co na nas czeka. I błagam, nie kłóćcie się. – odpowiedziałem mierząc go wzrokiem.

- Myślisz, że to takie łatwe? To ona na mnie naskakuje, nie lubi mnie. Nigdy się nie lubiliśmy.

- Wiem, ale w pewnych okolicznościach, jakie możemy zaobserwować właśnie w tym czasie, moglibyście troszeczkę się ogarnąć.

- Zależy ci na niej, no nie? – spojrzałem w bok. Co miałem mu odpowiedzieć? Znał mnie na wylot. Nie oczekiwał nawet odpowiedzi. Wiedział to. Wiedział, że ta dziewczyna z każdą minutą zajmowała co raz więcej miejsca w moim sercu. Bez słowa wyszliśmy z mieszkania i zeszliśmy na dół.

- Matko, Marta! – usłyszałem głos Kłosa. Zamarłem. Marta leżała na ziemi bez ruchu. Z zakrwawioną twarzą i włosami.

- Dzwoń po karetkę. Szybko. – tylko to udało mi się wykrztusić. To ten skurwiel. Zapłaci za to.

___________________________

Wielkie przepraszam za to krótkie coś. Ale moja wena jest ograniczona. 

Wiecie co zauważyłam? Że z każdym rozdziałem rozwijam się. Każdy rozdział jest pod jakimś względem lepszy. Pod tym technicznym względem. Cieszy mnie to, bardzo.

Poza tym, jedna uwaga. Dostałam pewien komentarz warty uwagi. 

A więc, odpowiedziałam już na niego, ale powtórzę tutaj.

Dobrze wiem, że Michał Winiarski pochodzi z Bydgoszczy. Jednak, to opowiadanie jest fikcją, pozmieniałam wiele faktów, żeby mi się po prostu wygodnie pisało. :)

Proszę o trzymanie kciuków za to, żeby udało mi się kupić bilety na Polska - Argentyna na LŚ 2013 w Gdańsku. 

Pozdrawiam, komentujcie i się za dużo nie obżerajcie, leniuchy :D 

+ Ryczę, po prostu ryczę - Resovia - Skra 
"Tutaj grasz o medal, złoty, więc właściwie możesz być tylko szczęśliwy, albo bardzo szczęśliwy.Natomiast tutaj ktoś będzie bardzo smutny..."
Matko, serce rozerwane. Kibicuję obu klubom, moment play off-ów między Skrą a Resovią, był chyba dla mnie najtrudniejszym w tym sezonie.